Vriendinnen.

Beiden klommen we naar de top,
we namen verschillende wegen.
Beiden in de hoogste categorie,
dat zit in onze aard.
Soms kruisten zich onze paden,
en sloegen we elkaars zwoegen gade.
Met sympathie,
maar vooral met verbazing.

Nu, achter ons,
de paden bezaaid met resten
van onze oude ikken.
Verraden, verkracht en miskend.
De daders ontsprongen de dans,
van hen geen spoor.
Hun tocht leidde naar gouden diepten,
vooralsnog naar tevredenheid.

Voor ons,
een open landschap,
vol nieuwe beloften en kansen.
Verwonderd en blij gaan we verder,
met onze nieuwe ikken.
Ze bevallen onszelf
en bevallen elkaar.

M.C.L. de Waal 18-02-2004